The normal girl |
| رويا |
|
|
Sunday, August 22, 2004
با عرض سلام مجدد
در ادامه توصيف سفر نامه شيراز بايد بگم که سه شب اونجا هر کدوم يه جوری خاطره انگيز بود ، شب اول که بخاطر حضور افتخاری جناب آقای ناشناس (دقت دارين که هميشه هر موجود مشکوکی مذکر هست !) بساط شادی و هيجان به پا بود که حتی کار به اونجا کشيد شد که مجبور شديم تعدادی از اثاثيه اتاق رو حرکت بديم که جناب آقای ناشناس يه وقت هوس نکنن بعد از در زدن بيان تو (اثاثيه اون هتل هم بس ناجوانمردانه سنگين بود ) خلاصه اين از شب اول . شب بعد هم ما چون بسيار بسيار تعريف پيتزا پيتزا ی شيراز رو شنيده بوديم ، البته من به شخصه دو سال پيش خودم مزشو چشيده بودم ، هوس کرديم که شام بريم پيتزا پيتزا ، ولی خب چون تا برگرديم هتل ديروقت شده بود ، به پيشنهاد دوستان قرار شد که از هتل سفارش بديم برامون از پيتزا پيتزا ، پيتزا بيارن ، از مسئول هتل هم سوال کرديم و ايشون فرمودن که هيچ مشکلی نيست و البته هزينه آژانس که ميره و پيتزا رو مياره هم حساب می شه ، ماهم با خوشحالی قبول کرديم و سفارش داديم و رفتيم اتاق ومنتظر شديم تا از پيتزا پيتزا برامون پيتزا بيارن . و در انتها وقتی که پيتزا رو اوردن در اتاق ما با کمال شگفتی متوجه شديم که اينها پيتزا هست ولی از پيتزا پيتزا نيست بلکه از يه پيتزا فروشی ديگه است و گويا مسئول هتل متوجه نشده که پيتزا پيتزا اسم مغازه پيتزا فروشيه و فکر کرده که ما برای تاکيد بيشتر کلمه پيتزا رو دوبار تکرار می کنيم يا شايد هم فهميده و با خودش فکر کرده حالا چه فرقی می کنه از همين سر خيابون می گيرم (بعدا فهميديم که پيتزا فروشی سر خيابون هتل بوده )به هر حال ما از پيتزا پيتزا ، پيتزا نخورديم ولی يه نکته اينجا برای من نامفهومه که اين آقا که می خواسته از سر کوچه بره بخره باسيه چی گفته هزينه تاکسی سرويس هم حساب می شه چون آدم عاقلی تا سره کوچه تاکسی نمی گيره خلاصه ولی با همه اين اوصاف پيتزاش خوشمزه بود و اينم از شب دوم . شب سوم هم به اتفاق خانواده رفتيم نور و صدا ی تخت جمشيد ، از فجايعی که اونجا ديديم نمی گم (مثل اينکه مسئولان محترم شمردن تعداد صندلی رو بلد نيستن درنتيجه به تعداد صندليها بليط نمی فروشن و مردم برای گرفتن جا بايد هول بزنن و آدمهای گنده مثل اون وقتا که ما بچه بوديم و هر کی زودتر می رفت برای بقيه تو سرويس جا می گرفت ، جا بگيرن برای بقيه دوستانشون و هرکی بياد بخواد روی صندليهای خالی بشينه بهش پرخاش کنن و اونايی که از اين بازی جا موندن روی پله ها بشينن يا حتی روی زمين جلوی سکو ، البته از وضع بچگيهای ما بهتر بود چون اون موقع ها ما اگه جا نداشتيم بايد وسط سرويس وا می ساديم(خب شد نمی خواستم بگم ;) ) ) خب برنامه خيلی قشنگ بود و در کنارش آسمون پرستاره اونجا تو شب ، صحنه ای که ما اينجا تو شهر از ديدنش محروميم ، قشنگتر . قسمت جالبش برای من خوندن سرود ملی ايران (ای ايران ای مرز پرگهر) اونجا روبروی تخت جمشيد اثر بجا مانده از پدران نيکوکار ما از زمانهای گذشته ، بود . و فکر کردن به اينکه آيا ما به عنوان وارثان اونها ، تونستيم از ميراثشون نگهداری کنيم آيا هنوزم می تونيم بگيم ای دشمن ار تو سنگ خاره ای من آهنم جان من فدای خاک پاک ميهنم خلاصه که اينم از شب سوم سفر که به خير و خوشی به پايان رسيد و اين انشای من در مورد سفرنامه شيراز البته قبل آخرش اين نکات رو اضافه می کنم 1- به هيچ عنوان برای سفرهای بين شهری از اتوبوسهای دوطبقه سيرو سفر استفاده نکنيد چون سفرتون به زجری جانسوز بدل می شود . 2- اگه احيانا سری به شيراز زدين سری هم به حمام وکيل بزنين (برای ناهار) و حتما اونجا ديزی سفارش بدين و از خوردنش لذت ببرين ولی تاکيد می کنم که فقط ديزی نه غذای ديگه که فقط ديزيش خوشمزه است و نه بقيه غذاهاش. و يه تيکه جالب شيرازی اين جملست "مرد افتاد تو آبو" خوش بگذره
|
|
